Dolfijnen in Nieuw-Zeeland en veel vissen in de Filipijnen

6 maart 2019 - Coron, Filipijnen

Inmiddels zitten we aan het strand op Cebu in de Filipijnen (edit: inmiddels zijn we in Coron), maar om verder te gaan waar we gebleven waren eerst terug naar Picton.

We waren in Picton vooral om een tour te doen om met dolfijnen te zwemmen. Dat kan in NZ op een aantal plaatsen. Bij de meest bekende plek waren we echter wat laat met boeken en stonden we op een wachtlijst. Omdat we (vooral ik) dit wel echt heel graag wilde doen, hadden we deze plek als alternatief gevonden. Aangezien we inmiddels al een paar weken niets gehoord hadden over onze wachtlijstplek, besloten we de tour in Picton te doen. Het zwemmen met dolfijnen is met wilde dolfijnen. En die hebben geen agenda’s. Dus kan je geen afspraak met ze plannen. En als ze dus bedenken een dagje op de open zee te blijven in plaats van de Queen Charlotte sound in te zwemmen… dan doen ze dat. En dat was blijkbaar het plan van (bijna) alle dolfijnen in de regio op de dag dat wij in ons wetsuit klaar zaten op een boot om in het water te gaan. We hebben wel Hectordolfijnen gezien, dat is een hele kleine dolfijnsoort. Super leuk om te zien, maar omdat er niet zo veel Hectordolfijnen meer zijn, worden ze beschermd en mag je niet met ze zwemmen. Ze waren echter wel in een goede bui, dus kwamen ze een beetje rondjes om de boot heen zwemmen. We hebben ook een aantal fur seals gezien. Dat schijnen trouwens zeeberen te zijn, een beetje tussen een zeeleeuw en een zeehond in maar dan toch meer een zeeleeuw (zie verder google). In plaats van bezig met de algemene dagactiviteit van deze dieren (zonnen op een steen) kwamen we er een aantal in het water tegen, in de buurt van een zalmkwekerij. Ook hebben we King Shags gezien (klinkt een stuk beter dan wrattenaalscholver, wat echt een lelijke naam voor een best mooi beest is). Daar zijn er nog maar ca. 550 van en wij zagen er een stuk of 30-40 op een rots zitten. Ondanks het niet zwemmen met dolfijnen hebben we dus wel veel gezien.

Na Picton gingen we door naar de wijnregio in Malborough. In een vrij groot gebied vind je veel druiven, maar vooral in Renwick zitten veel wijnhuizen bij elkaar. En bij veel daarvan kan je een wijnproeverij doen. En aangezien er veel in een straal van een aantal kilometer zitten, was dat heel geschikt voor een fietstour. We hadden een slaapplek gevonden die ook fietsen verhuurde, dus dat was wel handig. Gelukkig troffen we een vlak stukje Nieuw-Zeeland :). Het was wel vreemd om met de fiets de ‘snelweg’ over te steken (maar ook weer niet zo heel erg spannend, want er was op dat moment geen verkeer te zien). Gelukkig hadden we een helm bij ons. We waren niet zo heel vroeg begonnen met fietsen, dus aan het eind van de dag hadden we nog best veel mogelijke proeverijen over. En omdat we eigenlijk een dagje ‘voorliepen’ op ons reisschema, besloten we nog maar een dagje fietsen en wijnproeven te doen! Daar ‘voorlopen’ kwamen we ergens halverwege achter: we waren van plan een rondje te doen langs de kust, maar bleken wat enthousiast van start gegaan te zijn. De laatste weken konden we dus lekker rustig aan doen.

Na de eerste dag wijnproeven had ik een gemist telefoontje van een Nieuw-Zeelands telefoonnummer. De zwemmen met dolfijnen tour in Kaikoura had nog een plekje!

Aangezien we ondanks de poging nog niet met dolfijnen gezwommen hadden, vertrokken we de dag na deel twee van het wijnproeven richting Kaikoura. Mogelijk hadden de mensen die geannuleerd hadden waardoor wij mee konden toch geen zin om vroeg op te staan: we konden namelijk met de eerste tour van de dag mee. Om 5.30. Best wel vroeg. Veel mensen stonden (net als wij) in de rij voor het registreren te ontbijten. Maar we hadden er zin in! Er zitten best veel dolfijnen bij Kaikoura, maar net bij Picton in de buurt zonder agenda. Maar na een tijdje varen vonden we een grote groep dusky dolphins! En we konden het water in! Als je geluid maakt (klinkt super charmant door een snorkel) zijn de dolfijnen eerder geneigd om eens een kijkje te nemen wat daar nu aan de hand is. Dan kwamen ze dus echt op je af en keken ze je aan. Soms deden ze ook een beetje mee als je rondjes ging draaien in het water, super speciaal! (zij konden wel snellere rondjes). En het waren er echt veel, dus we zagen ze ook veel langs ons en onder ons door zwemmen. Zo zijn we een paar keer gedropt in de buurt van de dolfijnen. De eerste keer had ik nog even een gedoetje met mijn snorkel: het mondstuk was losgeschoten van het snorkelpijpje toen ik in het water sprong, waardoor ik in plaats van lucht voornamelijk zeewater naar binnen kreeg… na een paar keer adem-/water-halen voelde ik eens waar mijn snorkel dan was. Niet verbonden met het mondstuk dus. Maar gelukkig hadden ze een paar reserves, dus daar had ik na de eerste keer geen last meer van. Nu moest ik alleen zorgen dat de snorkel in mijn mond bleef, wat een wat grotere uitdaging was dan normaal, door het constant breed glimlachen omdat het zo leuk was. Ronald heeft een filmpje van de dolfijnen op internet gezet (https://www.instagram.com/p/BuTJbCPhn6R/) . Mocht je het geluid missen: dat is uitgezet (zie het zingen om de aandacht van de dolfijnen te trekken...).

Toen we uit Kaikoura vertrokken in de richting van Christchurch (we vertrokken twee dagen later) ontstond er een tot dan toe in Nieuw-Zeeland door ons zeldzaam gezien fenomeen: regen! De wandeling die we op de planning hadden staan leek ons toch minder in de regen, dus hebben we ons bezig gehouden met de reisplanning (daarover zo meer). En we gingen door nog een wijnregio. Als inmiddels ervaren wijnproevers, hebben we daar ook nog maar een paar stopjes gedaan. En uitgebreid geluncht bij een winery. Vonden we toch een aantrekkelijkere optie dan noodles (die we te enthousiast hadden ingeslagen na een week) of broodjes van twee dagen geleden. En we hadden in de avond nog de ‘laatste avond Nieuw-Zeeland bubbels’ die we in Malborough hadden gekocht. De volgende dag begonnen we aan de lange reis richting de Filipijnen: van Christchurch naar Auckland en vervolgens via Hong Kong naar Cebu. Daar hadden we een transfer geregeld naar onze plaats van bestemming, Moalboal. Ongeveer 3-4 uur rijden vanaf het vliegveld. We hadden goed ingeschat dat we na bijna 24 uur reizen niet zo heel veel zin zouden hebben in het zoeken (+wachten) van een taxi/busje/bus.

In Moalboal hebben we vooral niet zo heel veel gedaan. Daar was de temperatuur ook het meest geschikt voor (rond de 30 graden). De zee gaf wel wat verkoeling, en het was aan de kust leuk snorkelen. Erg makkelijk om gewoon vanuit je kamer naar de zee te kunnen wandelen. En we hebben de snorkels en waterschoentjes niet voor niets mee :) Ronald heeft twee keer gedoken. De tweede keer was een duik vanaf de kust naar de ‘Sardine run’. De enige omschrijving van wat hij had gezien die ik kreeg was: ‘visjes, heel veel visjes’. Dat was ook te zien op het filmpje (hij had de go pro camera mee): een gigantische school (of meerdere scholen?) visjes. In het filmpje (dat bij voldoende wifi wel op instagram zal verschijnen) zie je een soort grote wolken. Allemaal visjes. En met het snorkelen hebben we meerdere schildpadden gezien! We konden ze volgen terwijl ze aan het eten waren (onder water). Af en toe gingen ze even naar boven, dan zag je een klein schildpaddenkopje eventjes boven water komen. Wel zo kort dat je het niet zo zien als je hem niet al onder water omhoog had zien zwemmen. Verder waren er ook verschillende koralen en visjes zoals ‘die kleine blauwe’, ‘die regenboogvis’, ‘die driehoekige met zwart wit en een beetje geel’, ‘kleine zwart wit gestreepte’, ‘nemo-visjes’, stonefish (die heet echt zo), grouper (die heet ook echt zo) en ‘rechtop zwemmende visjes met een heel lange neus’. En de koralen vormden een hele tuin onder water.

We hebben vanuit Moalboal ook nog een dagje actief gedaan: canyoning. Er waren twee varianten van de tour: zonder touwen, alleen maar van rotsen in water springen, of met touwen afdalen (abseilen). Omdat het eerste me niet heel erg leuk en een beetje spannend leek, zijn we het tweede gaan doen. Dat bleek een goede keuze, want bij het andere was het zeven keer springen en daarnaast vooral in de rij staan. Wij kwamen twee andere mensen tegen, en waren zelf samen met twee gidsen. Het was eigenlijk ‘gewoon’ naar beneden wandelen, alleen dan verticaal. En af en toe langs een waterval. De laatste (en hoogste) van de dag was 30 meter hoog en eindigde met een stukje naar beneden zakken onder een waterval. Klinkt wat vreemd, wij vonden de uitleg ook wat lastig, maar op een gegeven moment hield de muur op en was je nog niet beneden. Dan moest je gaan hangen en jezelf naar beneden laten zakken. Een leuk dagje even wat anders!

Na Moalboal vlogen we door naar Coron. In mijn favoriete (ahum) vliegtuig: zo een met propellers (turboprop volgens mij, maar internetverbinding is te traag om even snel te googlen). Maar dat soort vliegtuigen is ook gemaakt om te vliegen gelukkig, en dat deed deze dan ook gewoon. We zitten hier ook weer aan de goede kant van het eiland voor zonsondergangen. Vanmiddag zijn we de berg/heuvel bij het plaatsje waar we slapen (Coron proper) opgeklommen om de zonsondergang te bekijken. Ongeveer 700 treden. We vinden een berg oplopen toch leuker met ongeveer 20 graden dan met 30 graden. Of 33, of 35 graden, dat weet ik niet precies. In elk geval: temperatuur ‘zweet gutst van je voorhoofd’. Maar het was wel de moeite waard. We konden ook mooi de omliggende eilanden zien liggen. Gisteren hebben we een tourtje gedaan naar een aantal mooie plekken: de super ultimate tour. Dus niet een super tour. Niet de ultimate tour. Maar de super ultimate tour. In El Nido (volgende bestemming) schijnen ze snorkeltour a, b, c en d te hebben. Dan is dit nog wel creatief. We hebben wat mooie baaien, stranden en koralen gezien. We waren alleen niet de enigen… Het was echt Heel Erg druk met toeristen. Overmorgen gaan we met een boottour in 5 dagen naar El Nido, via (hopelijk…) wat minder toeristische plekjes. Het volgende bericht gaat waarschijnlijk wel even duren, want de wifi in El Nido schijnt ongeveer niet bestaand te zijn.

Het plan was om na de Filipijnen naar China te gaan. Met nadruk op was… Want China is druk met vergaderen (jaarlijkse volksvergadering van de partij), dus hebben ze even geen zin meer om e-visums uit te geven. Ofzo. In elk geval: geen e-visa, reden is vergadering. En dat hebben ze laten weten op de dag dat ze daarmee gingen stoppen. En daar gaan ze pas weer mee beginnen op de dag dat wij eigenlijk aan wilden komen. En de aanvraag duurt een paar dagen. Dat kan gewoon. Omdat ze daar zin in hebben. Gewone visa geven ze nog wel uit, maar daar moet je je paspoort voor inleveren (bij een ambassade/consulaat). Dus dat ging niet werken. Na heel wat uitzoeken, overwegen, afwegen en kiezen gaan we nu even naar Vietnam. Het e-visum voor Vietnam (ja, daar wel) is inmiddels goedgekeurd. En dan doen we nog de laatste 5 á 6 dagen China die we in de planning hadden in Beijing. Want je mag als je vanuit een ander land komt (Vietnam) en naar een ander land gaat (Zuid-Korea) 144 uur visumvrij/ met een ‘transit visum’ in China blijven.  

2 Reacties

  1. Anneke:
    6 maart 2019
    Wow wat bijzonder om te zwemmen met dolfijnen. Dat jullie daar vroeg voor op moesten staan is zeker de moeite waard zeg! Geweldig!
    Kan me die glimlach zeker voorstellen.... ik heb 'm al bij het bekijken van het filmpje.
    Hoop dat er nog veel mooie belevenissen bij mogen komen.
    Geniet!
  2. Lianne:
    9 maart 2019
    Wauw mooi die donker gestreepte dolfijnen! En zo te horen ook veel andere mooie vissen gezien. Ik krijg er haast zin in om er ook heen te gaan voor de onderwater wereld.
    Wij hebben ook snorkelsets in bezit voor dit soort dingen!
    Hele planning van te voren gemaakt.. En nu al moeten wijzigen..haha.. Hopelijk de eerste en de laatste..

    Veel plezier op de eilanden en lees het wel weer als je wifi hebt..