Laatste stukje USA, 3 dagen Canada en start Peru

Inmiddels zijn we in Peru, maar eerst nog een stukje over de laatste week (ongeveer) USA en drie dagen Canada.

In een aantal dagen zijn we omhoog gereden richting Washington DC, met een uitstapje richting de kust naar Williamsburg. We reden een stuk over de Blue Ridge Parkway, met mooie uitzichtpunten. We hebben ook nog een wandeling/klimmetje gedaan in Shanandoah national park, dus onderweg hebben we het liedje aardig af kunnen strepen (country roads take me home, etc… blue ridge mountains, shanandoah river…). En ja, wij hadden dat liedje ook heel vaak in ons hoofd.

Williamsburg en Jamestown

In Williamsburg is de attractie ‘colonial williamsburg’, dus ‘oude’ gebouwen. Waarbij de Amerikanen dat ‘oude’ niet tussen aanhalingstekens zetten, want sommige gebouwen zijn wel meer dan 100 jaar oud… Of, zijn replica’s van gebouwen van meer dan 100 jaar geleden, gebouwd in de jaren 90. We hadden al een voorgevoel dat we dit niet heel spannend zouden gaan vinden, dus besloten de toegangsprijs van 40 dollar per persoon om in een aantal gebouwen te kijken te skippen. Je kon namelijk sowieso in het dorpje rondlopen en naar de buitenkant van de gebouwen kijken. Na een rondje gelopen te hebben, waren we blij dat we daar geen 80 dollar (oja, altijd nog plus taxes in de USA) aan uitgegeven hadden. Ze hadden er wel lekkere ijsjes, ok koffie en het was lekker zonnig, dus we vermaakten ons prima. Vervolgens zijn we doorgereden naar Jamestown, een klein stukje verder, waar de eerste Engelse nederzetting geweest is. De opgravingen hier waren wel leuk om te zien, maar niet heel erg spectaculair.

Washington

Nadat we in Washington ons hotel hadden gevonden en de auto in een garage hadden geparkeerd, liepen we richting de National Mall. Hier zitten heel veel ‘Smithsonian museums’, ook wel: musea zonder toegangsprijs. De eerste middag zijn we naar het American Heritage Museum geweest. Er was een deel over transport/treinen/auto’s in Amerika, en over het eten in Amerika door de jaren heen. Grappig feitje: in de USA is het aantal cupholders in een auto echt een ding. Een paar jaar geleden was er een model dat 17 cupholders had: meer dan 2 per mogelijke passagier. Onze auto had er ‘maar’ vier, voor zover we ze ontdekt hebben. Ook was er een heel deel over Amerikaanse presidenten en een stuk over FLOTUS-en (presidentsvrouwen).

Lopen en memorials

De volgende dag hebben we veel gelopen, de hele national mall af richting de Lincoln memorial, via de Vietnam memorial en de Korea memorial rond een meertje naar de Martin Luther King memorial, de Roosevelt memorial en uiteindelijk de Jefferson memorial. Vanaf daar kijk je over het water richting het Witte Huis, waar we die ochtend ook langs gelopen waren. ‘s Ochtends dachten we onderweg wel iets van ontbijt tegen te gaan komen, maar dat viel tegen. Ze hebben in het ontwerp van alle kantoorgebouwen niet bedacht dat het wel leuk zou zijn als die mensen even naar beneden kunnen lopen om iets te eten te halen. Dus er was, behalve een kopje koffie, niet echt ontbijt te vinden. Toen we vervolgens iets voor de lunch zochten (zelfde probleem), hebben we geconstateerd dat we voortaan beter naar ontbijt moeten zoeken: dan blijven we gezelliger. Na de lunch zijn we naar het volgende museum aan de national mall gelopen: het air and space museum. Dat was ook leuk om een rondje in te lopen, voor zover we niet struikelden over alle schoolklassen die er op schoolreisje waren. De t-shirt-bedruk-industrie in Amerika verdient goed aan al die schoolreisjes: ze hadden allemaal een ‘washington schoolreisje school huppeldepup’ aan. Toen we vervolgens nog naar het National art museum liepen was dat nog maar tien minuutjes open (de meeste musea sloten om half zes, maar deze blijkbaar om 5 uur). We hadden nog precies tijd om een rondje te rennen langs heel veel hollandse meesters. Er zou ook ergens een Da Vinci zijn, maar die hebben we niet binnen 10 minuten kunnen lokaliseren. De volgende dag gingen we terug en hadden we veel meer tijd: we waren echt bijna 20 minuten voor sluitingstijd binnen! Maar toen hebben we dat schilderij (een soort vroeger mona lisa achtig schilderij) wel kunnen vinden (in de laatste minuut voor sluitingstijd). Als avondeten gingen we naar een pizzarestaurant om de hoek bij het hotel, wat een soort subway voor pizza’s was: je betaalde een vaste prijs voor een pizza en kon vervolgens alles erop laten doen wat je wilde.

Dierentuin en Capitool

De laatste dag in Washington gingen we (na het ontbijt!) richting de (smithsonian) dierentuin. Hier hebben we panda’s gezien waar we niet 45 minuten voor in de rij hoefden te staan om er vervolgens binnen een minuut langs gejaagd te worden (had ik dat opgeschreven bij Tokyo? zo ging het bij de panda’s in Tokyo dus, daar waren ze nog wat nieuwer). Vervolgens gingen we met de metro richting het Capitool, waar we een tour gereserveerd hadden. Na ruim een kwartier wachten om door de beveiliging te mogen waren we op tijd voor onze tour, samen met nog heel veel andere mensen. Na een korte film over het ontstaan van het capitool in een enorme bioscoopzaal, werd de groep opgesplitst in ‘kleinere’ groepen, van slechts zo’n 50-60. Gezien de omvang van de groep was het koptelefoontje waardoor we naar de gids luisterden wel handig, maar het voelde wel heel erg toeristisch (niet dat we geen toeristen zijn, maar dit voelde wel heel extra super toeristisch). Behalve heel druk (met 8-10 groepen van dezelfde omvang tegelijk) was het wel leuk: we gingen naar de catacomben van het Capitool, waar je de pilaren ziet waar de koepel op steunt. En we zijn in de rotunda, de ruimte waar je de koepel ziet, geweest. En naar de ruimte daarnaast, waar vroeger congress huisde (tot het te groot werd). We gingen dus niet naar ruimten die echt actief gebruikt worden (behalve de ruimte onder de koepel voor bijvoorbeeld staatsbegrafenissen), maar het was wel leuk. Om iets over vier was de rondleiding afgelopen en hadden we dus nog een beetje tijd om snel naar het museum of arts te lopen.

Voor de laatste avond hadden we gereserveerd bij ‘Tail up Goat’, ten behoeve van onze verzameling van (niet te dure) Michelinsterren. We hadden hier een gerecht met scallops, een salade, balletjes van vis (een soort luxe bitterbal, maar dan anders), een pasta met varkensvlees en een gerecht met vis en twee toetjes die we niet helemaal meer weten (iets van een cakeje en iets in een bakje met een lepel… het was lekker in elk geval. even opgezocht: rainwater meidera custard en pecorina cake). Ik was even vergeten dat we naar het restaurant in New Orleans met een uber gegaan waren toen ik bedacht dat een kwartiertje lopen op mijn nieuwe schoenen (leuk, met open tenen en een hakje) wel zou kunnen. Die leuke open tenen waren een beetje afgesneden tenen tegen de tijd dat we bij het restaurant (en terug) waren. Ok, ze zaten er nog wel aan, maar wel met een stuk of zes open-gelopen blaren. Gelukkig konden mijn voeten de dagen daarna een beetje herstellen, want we gingen na een stop bij de Amish door naar Sharon en Doug.

Bij de Amish hebben we ons verbaasd over de paard en wagens tussen het gewone verkeer. Maar: wel met richtingaanwijzers en achterlichten (die wagens dus). Er waren ook een paar boeren bezig het land te ploegen (of iets dergelijks): de voortdrijving van de ‘machine’ ging met 6 pk (kwestie van paarden tellen).

Manlius

Nadat we onze auto ingeleverd hadden bij het vliegveld in Syracuse, haalde Doug ons daar op om naar Manlius te gaan (op bezoek bij Sharon en Doug, waar ik woonde tijdens mijn jaar high school in de USA). Daar hebben we vooral bijgepraat, gezellig gegeten (en gedronken) en gerelaxt. We zijn ook op bezoek geweest bij Jennifer en Sean (Jennifer is ongeveer onze leeftijd en is de dochter van een vriendin van Sharon, die ook de moeder is van een vriend van Kent, de zoon van Sharon en Doug… prima te volgen nog, toch…?). In elk geval, ze wonen in een dorpje in Pennsylvania, waar we uit eten zijn geweest en vervolgens bij hen bleven slapen. Daarnaast hebben we onze spullen weer ingepakt en de te verzenden dingen op de post gedaan. Ook toen we dingen verstuurd hadden, bleven onze tassen nog verdacht vol… dat ene paar schoenen, toch maar een extra shirt en een nieuw jurkje en douchegel en...etc is alles bij elkaar toch heel wat.

Richting Canada

Toen we op de trein stonden te wachten richting de Niagara falls, hadden we onze tassen dan ook maar even op de grond gezet. Er stond wel ‘on time’ op het bord toen we naar het perron gingen, maar na een paar minuten werden de tassen toch zwaar. Dat neerzetten bleek een goede beslissing, want ruim 45 minuten later dan gepland zaten we pas in de trein… In de tussentijd hadden we twee hele lange goederentreinen langs zien rijden, die lijken in de USA voorrang te krijgen op personenvervoer. Bij Canada namen we een uber naar de ene kant van de grens, om vervolgens de brug over te lopen naar de andere kant van de grens. We bedachten dat we niet vaak zo lopend van het ene land naar het andere zijn gegaan. Tenminste met echte grens met paspoortcontrole enzo, want toen ik in Maastricht woonde ging ik bijna dagelijks al roeiend en toen ik coachte fietsend de grens over.

Niagara Falls

Het regende eigenlijk de hele dag al een beetje (en soms een beetje meer), maar toen we ons hotel uit liepen was het even droog. Dat bleef helaas niet zo, maar de watervallen waren ook in de regen mooi om te zien. In de avond worden zowel de Amerikaanse (recht stukje, vrij klein vergeleken met de Canadese maar toch behoorlijk groot) als de Canadese (horse shoe, gigantisch groot) met verschillende kleuren verlicht. De volgende ochtend wilden we een boottocht maken met de ‘Maid of the Mist’, een boottour die richting de falls vaart (waarbij je dus nat wordt van de ‘mist’, het opspattende water). Om nat te worden hoef je trouwens niet met een boot mee, een beetje wind richting de oever is voldoende om nat te worden. Ons plan van de boottocht ging helaas niet door omdat ze niet gingen vanwege zeer hoog water. Ook ruim een uur later gingen ze nog niet, en hadden ze geen idee of ze die dag nog zouden gaan varen of niet. Dus besloten we maar terug naar het hotel te gaan het via de bus en trein naar Toronto te gaan.

Toronto

In Toronto hebben we vooral rondgelopen en de stad bekeken. De dag voordat we aankwamen hadden de Raptors (basketbalteam) de NBA gewonnen, dus dat was groot nieuws. We hebben wel de opbouw voor de parade/huldiging gezien, maar we vertrokken de dag daarvoor weer uit Toronto richting Lima (dus die schietpartij hebben we ook niet meegemaakt). De CN-tower is de must-visit van Toronto, dus vanaf die toren hebben we het uitzicht over de stad bekeken. En aan het eind van de middag vertrokken we naar het vliegveld, om aan het begin van de nacht aan te komen in Lima!

Lima

De eerste dag in Lima waren we een beetje moe (niet zo gek aangezien we ergens na drie uur ‘s nachts, wat voor ons voelde als vier uur ‘s nachts in ons hotel aangekomen waren). Na een beetje rondgelopen te hebben in de buurt van ons hotel, hebben we op de hotelkamer nog een beetje dingetjes uitgezocht en geregeld voor de rest van Peru en voor Cuba. Vanochtend wilden we een wandeltour in downtown Lima gaan doen, maar de informatie op verschillende foldertjes daarover bleek niet actueel, dus we waren daar te laat voor. Er vertrok nog wel een wandeltour naar een ander deel van de stad, dus hebben we Barracao bekeken, waar veel muurschilderingen op straat zijn en we een mooi uitzicht op de stad en de zee hadden. En we hebben ceviche gegeten! Vanavond gaan we eten bij Central (nummer 6 in de top-50 restaurants in the world), waar we 16 gangen (!) gaan eten… we zijn benieuwd, de verwachtingen zijn hoog!

Oja, foto’s zijn nog steeds hier te vinden: https://www.instagram.com/ronaldwagemakers/