Hawaii

Inmiddels hebben we ook Hawaii alweer achter ons gelaten. Na wat zon- en stranduurtjes weer een stuk bruiner, het is echt een beetje viezig bijna. Maar we krijgen het er niet af onder de douche. Verder is mijn haar heel lang, zo lang is het denk ik sinds ik 12 was ongeveer niet meer geweest. Ik ben blij dat ik al die lange haren niet op hoef te zuigen. En we hebben een beetje een dingetje met te groot wordende kleding (veel gelopen, gezond gegeten in Azië). Zo heb ik een korte spijkerbroek mee die stretch is, maar nu bij mijn benen een beetje lossig zit. En ik heb afritsbroeken mee, die een beetje te lang zijn omdat ze afzakken (ja, een riem kan ook, maar geen zin gehad om die te zoeken in Japan). We denken (helaas) dat ongeveer 50 dagen USA dat probleem wel weer een beetje gaat verhelpen. Maar Peru en Cuba daarna zorgen misschien voor een goede balans. Zou wel leuk zijn als de maatkleding uit Hoi An nog/weer past als we thuis komen.

Hawaii

Hawaii (google/de chromebook heeft zin om het met twee i’s te schrijven, in plaats van met puntjes) was eigenlijk best een beetje vreemd: eigenlijk is het gewoon Amerika. Opgepakt, en op een tropisch eiland geplempt. Ons idee van tropische eilanden is denk ik door waar we eerder geweest zijn (en ook wat we daarin kiezen natuurlijk) wat kleinschaliger. Dus: slaapplaats, strand, vermaak en eten ligt binnen een ‘drie keer vallen en je bent er’-afstand. De eilanden van Hawaii waar we geweest zijn zijn een slagje groter en de Amerikaanse autocultuur is goed overgewaaid. Met een beetje geluk vonden we hier en daar wel een stukje stoep, maar de eilanden zijn echt gericht op autoverkeer. We hebben overigens ook 1 brommertje gezien. En hier en daar wat fietsers. En een paar motoren, maar dan van die gigantische tourdingen met iemand (al een paar jaar met pensioen) zonder helm en in korte broek achter het stuur. We hebben trouwens nog wel een paar fietsen gezien, maar die hoorden dan bij een zwerver. Die waren er op Hawaii best wel veel. Als je hoorde wat het kost (vooral aan huur en energie) om op Hawaii te wonen, snap ik wel dat er niet zo heel veel verkeerd hoeft te gaan om binnen het Amerikaanse systeem op straat te belanden. En dan is het gelukkig ook nog eens nooit koud. Hoewel de energie dus heel duur is (600 dollar per maand is vrij normaal), hebben we niet zoveel zonnepanelen gezien als we zouden verwachten. Lijkt me een investering die je er binnen een jaar uit hebt ongeveer. In de meeste kamers die we in Hawaii hadden hadden we trouwens geen airco, ik denk ook vanwege de kosten. Maar met een ventilator aan het plafond was het prima te doen. Het tropisch eiland idee zagen we gelukkig wel terug in de temperatuur: het was lekker warm, de lange broeken en vesten hebben we weer in de tas laten zitten. Wel een beetje jammer: de mooie natuur in het noorden van Maui en het groenste eiland Kauai worden in stand gehouden door… water. Dat uit de lucht valt. En dat is er dus af en toe. Op beide eilanden hebben we een dag gehad dat het best veel regende. Maar het was wel mooi groen!

Boottochtje Na Pali coast

Op Kauai hebben we een sunset dinner cruise gedaan naar de Na Pali coast. Dit is een mooie kustlijn die gevormd wordt door hoge (rode/bruine) rotsen met groen erop. Die omschrijving doet niet echt recht aan hoe mooi het was. Op instagram zijn we nog onder water zie ik, dus de foto’s van op de boot komen vast binnenkort (hier: https://www.instagram.com/ronaldwagemakers/).

Canyon

Zo’n beetje aan de achterkant van de Na Pali coast ligt de ‘Grand Canyon van Hawaii’. Na een heel stuk omhoog slingeren met de auto hadden we een heel mooi uitzicht op de canyon. Omdat we van plan waren wat te gaan wandelen, reden we de eerste uitzichtpunten voorbij en kwamen we steeds hoger. We hebben een stuk gewandeld, maar zagen toen we door de bomen heen de canyon in dachten te kijken alleen maar witte wolken… Toen zijn we maar omgekeerd, want om over een net wat te modderig pad naar een uitzichtpunt zonder uitzicht te lopen hadden we niet zo veel zin in. Toen we met de auto nog wat verder reden, bleken de uitzichtpunten die toen nog kwamen inderdaad een prachtig wit uitzicht te geven. Toen we weer terug reden bleken de lagere uitzichtpunten gelukkig niet in dezelfde wolken gevangen te zijn. Het leek wel de Grand Canyon (heel verrassend, hadden we totaal niet verwacht natuurlijk). Maar het was wel heel mooi.

Nounou

Een mooi uitzicht hadden we ook tijdens onze wandeling op de Nounou mountain. De weg omhoog de Nounou op was wel een beetje ‘poe poe’ (nou nou). Het was ongeveer 300 meter omhoog, dus we hebben onze traptreden wel weer gehad voor die dag. Eenmaal boven aangekomen hadden we rondom een heel mooi uitzicht op de kustlijn en wat groene bergen/heuvels. Volgens mij zijn we daar ook nog niet op instagram, komt vast nog. Instagram is Ronalds afdeling, ik schrijf de blog.

Veilig zwemmen in Vegas

Inmiddels zijn we aangekomen in Las Vegas! We zijn hier drie nachten en dan vliegen we door naar Orlando. In Las Vegas zijn we eerder geweest, dus we hoeven niet heel hard rond te rennen om zoveel mogelijk te zien. Tot nu toe vermaken we ons prima met wat eten, een beetje gokken (momenteel 13 euro winst, wohoo!) en wat aan het zwembad liggen. Mocht je trouwens willen proberen hier in een zwembad te verdrinken: gaat je niet lukken. Voor het zwembad van nog niet zo groot als een olympisch bad (misschien half zo groot), zitten er 4 lifeguards continu op hun torentjes, verspreid langs het bad. De hele tijd alert te zijn en startklaar met een reddingsband/drijfgeval aan zichzelf verbonden. Dan zou je kunnen denken: nouja, dat is misschien ook wel goed, je hebt misschien wel dronken mensen daar en als die dan vergeten hoe ze moeten zwemmen enzo… Maar dan moeten ze wel ook vergeten hoe ze moeten staan en zitten, want het water is (in het hele bad) nog geen meter diep!

WC's in Japan

Dan nog even terug naar Japan, want ik was nog niet toegekomen aan de wc’s! Dat is namelijk een hele beleving. In plaats van maximaal 2 knoppen (gewoon doorspoelen en spaarknop), heeft een gemiddelde wc er in Japan een stuk meer. De wat meer standaardopties zijn de brilverwarming (low or high) en de bidetfunctie voor de voorkant en voor de achterkant (waterspray), waarbij je dan nog een beetje naar voren/achteren kan kiezen en de hardheid van de straal (die standaard met warm water is). Daarmee zit je dan al aan een knopje of 4 tot 8. Dan heb je soms ook nog de droogfunctie. En de privacy setting: dan klinkt er een doorspoelgeluid, zodat anderen niet kunnen horen wat jij op de wc aan het doen bent. En dan is er nog ‘deoderize’, dus de stank verminderen (geen idee hoe, maar er is een knopje voor!). En dit soort wc’s vind je niet alleen in de betere hotels ofzo, maar ook in een goedkoop restaurantje of in het metrostation. En ze zijn over het algemeen ook nog heel erg schoon, als extra bonus. En voor vrouwen die met een klein kind naar de wc gaant, is er vaak in het hokje een soort kinderstoelzitje om dat kind in te zetten (schijnt minder voor te komen in de mannentoiletten). Maar als je dan na deze luxe toilet-ervaring je handen gewassen hebt (met een beetje geluk is er zeep), moet je maar zien hoe je die weer droog krijgt, want iets van papier of handendrogers zijn er meestal niet. Japanners hebben vaak een klein handdoekje bij zich dat ze hiervoor gebruiken. En het kan vooral in metrostations aan het eind van de middag even duren voordat er een wc vrij is: veel Japanners (of in elk geval Japanse vrouwen) kleden zich dan om in een wc-hokje. Dat is zelfs zo normaal dat er soms uitklapbare plankjes tegen de muur aan zijn gemaakt, op vloerhoogte. Daar staat op dat je er niet met je schoenen op mag, en die kan je dan uitklappen om op te gaan staan als je je omkleed. Om te voorkomen dat de omgeklede dames vervolgens massaal voor de spiegel gaan staan en de wasbakken blokkeren, is er in het damestoilet vaak een aparte ruimte met spiegels (en hangen er geen spiegels boven de wasbakken). Het was in die ruimte ook vaak echt wel druk.