Kayakavonturen en zeehonden

Go kayaking,they said... it will be fun, they said… Nu was het dat gelukkig ook het overgrote deel van de tijd. Denk: blauw water en mooie gele stranden, langs de kustlijn die verder bestaat uit rotsen en bomen. Voeg daar nog een paar zeehonden bij die op de rotsen aan het zonnen zijn en voor de rotsen in het water wat spelen en het wordt echt heel leuk. Zet echter de wind aan op een stuk dat niet in de luwte ligt, voeg daarbij dat je je eigenlijk gewoon op een oceaan bevindt en plaats dan de wind zo dat je er recht tegenin moet… dan is het even wat minder. Het was maar goed dat we een spatwater ‘rokje’ om ons middel en de boot hadden om het water buiten de boot te houden, want de golven waren echt heftig. Het betreffende stuk wordt ook wel de ‘mad mile’ genoemd. Ik had ‘horrific hour’ of ‘superhigh seawaves’ ook wel passend gevonden. Maar behalve dat niet zo leuke stuk… waren we dus in Abel Tasman National park, waar we een dagje kayakken en wandelen gedaan hebben. In de ochtend vertrokken we na een safetybriefing van anderhalf uur (ja echt, we lazen dat ergens en hoopten op een typefoutje, of iemand die geen klok kon kijken en van een half uur anderhalf uur had gemaakt ofzo) vertrokken we in onze tweepersoons kayak van die dag. Op de kaart waren we tijdens die briefing op twee eilandjes gewezen. Die zagen we meteen al liggen! Dus wij vertrokken vol goede moed, om al (ahum) na een uur peddelen aan te komen op het eerste eilandje. Wel heel leuk om daar zo naar toe te kunnen varen en te kunnen ‘landen’. Vervolgens gingen we door naar het volgende wat grotere eiland, waar we dus wat Nieuw Zeelandse fur seals hebben gezien. Het is kleine zeehondjes-tijd, dus er waren ook een aantal hele kleintjes (iets met foto’s en wifi en komt nog een keer). Na een lunch op weer een ander strandje, moesten we dus even het hierboven beschreven stuk peddelen. Daarna kwamen we in een baai waar we de kayak achter konden laten, om onze schoenen uit de boot te vissen (gelukkig droog gebleven!) en aan de wandeling terug te beginnen. Het eerste stuk was even klimmen, beloond met mooi uitzicht over de baai. Daarna was het een voornamelijk vlakke wandeling door het bos langs de kust van ongeveer 12 km. Plus nog 1,4 van de rand van het park naar waar de camper stond, dat was wel een beetje jammer zo rond half zeven. Maar gelukkig was er de mogelijkheid om onszelf wat moed te geven voor de laatste km en te belonen voor de rest van de dag met pizza aan de rand van het park. Na deze dag vonden we aan het strand zitten wel een voldoende actieve activiteit voor de volgende dag, dus dat hebben we gisteren gedaan. De zon is hier behoorlijk sterk, dus de zonnebrand gaat hard hier. Ondanks smeren met factor 50 ben ik al best bruin aan het worden (en dankzij smeren met factor 50 niet helemaal een kreeft). Ronald is uiteraard al veel bruiner, maar dat is niet bijzonder (maar blijft oneerlijk).

Het kayakken in Abel Tasman was trouwens niet de eerste keer kayakken: een paar dagen eerder waren we bij de Franz Jozeph glacier in de buurt al een ochtendje gaan kayakken. Dit was op een meer in de buurt van de gletsjer. Ooit gevormd door een achtergebleven stuk ijs van een gletsjer, maar nu gevuld met regenwater. Regenwater hebben ze daar voldoende: op basis van verschillende bronnen die we in de omgeving gehoord hebben (en afhankelijk van op de gletsjer/kan van de berg/bij het meer) hebben ze tussen de 4 en de 16 meter (ze rekenen de neerslag in meters) per jaar. Maar wij hadden, net als bij Milford Sound een van de zonnige dagen te pakken! De dag dat we aankwamen zijn we naar de Fox glacier gewandeld. Dat was een klein uur lopen, waarbij we onderweg bordjes tegenkwamen over in welk jaar de gletsjer tot waar was gekomen. 20 jaar geleden was het een stuk minder wandelen geweest! Echt een groot verschil. Nu bewegen de gletsjers zich door de jaren heen wel een beetje terug en dan weer een beetje verder, maar over het geheel is het wel een terugtrekkende (smeltende) beweging. Dus we hebben maar geen helikoptervlucht naar de gletsjer gemaakt (vonden we ook te duur). Je kan de gletsjers nu van 450 meter (Fox) en van 750 meter (Franz Joseph) afstand bekijken. Er echt op/bij komen kan alleen met een gids, omdat ze liever geen toeristen onder vallende ijsblokken hebben. Het kayakken op het meer was leuk. Het blijkt dat je ook nog echt slecht in kayakken kan zijn, zoals gedemonstreerd werd door een aantal Chinezen. Als je ongelijk je peddel een paar centimeter door het water steekt, ga je niet erg snel. Na deze ervaring hadden we dus een nog wat grotere voorkeur om een tochtje zonder gids te gaan doen in Abel Tasman. We hebben tijdens het kayakken nog een White Herring gezien, lijkt een beetje op een wat kleine reiger maar dan helemaal wit. Daar zijn er nog maar ongeveer 200 van. We hebben met het kayakken ook het bestaan van de meest zeldzame kiwisoort gesponsord (via de conservation fee): kunnen ze wel gebruiken, want het kost ongeveer 10.000 nzd (=6000 euro) om een kiwi van die soort te beschermen/monitoren. Na ons kayaktochtje zijn we in de middag naar de Franz Joseph glacier gelopen. Dus tot 750 meter afstand ervan. Deze was wat beter zichtbaar dan de Fox glacier en het was die dag wat mooier weer. Het bijzondere van deze gletsjers is dat ze tot zo laag (270 meter boven zeeniveau) komen en ongeveer eindigen aan de rand van een regenwoud.

Voordat we bij de gletsjers waren, hebben we dus een cruise gedaan in Milford Sound. Een erg mooi landschap van rotswanden, groen en watervallen en een relaxed rondje varen. En ook hier al een paar fur seals (met een kleintje!) gezien. En in de zon! We waren eerst van plan het varen een dag eerder te doen, maar toen we zagen dat de dag erna de enige dag in de weersvoorspellingperiode zou zijn met zon, hebben we het een dagje uitgesteld. Hoewel je het in Nieuw-Zeeland nooit helemaal zeker weet met het weer, kloptte de voorspelling gelukkig.

En tussen de gletsjers en Milford Sound in waren we in Queenstown, met daaromheen nog wat stopjes voor wandelingen en om niet al te lange dagen te rijden. Queenstown ligt aan een mooi meer, tussen bergen in. Aangezien we niet wilden bungeejumpen of iets dergelijks, vonden we het er niet heel erg spannend.

Om in te schatten hoe lang we over een stuk rijden gaan doen, gebruiken we normaal, en hier ook, google maps. Alleen hier zit google maps er nogal naast over het algemeen. Waar maps uitgaat van de maximale snelheid op de weg en de afstand die je af moet leggen, is dat hier meer de minimale reistijd dan de realistische reistijd. De maximale snelheid op de snelwegen is 100 km per uur. Maar de definitie van snelwegen is hier niet: meerbaansweg met een scheiding tussen de rijrichtingen. Maar meer: de snelste weg die er is tussen A en B. Ofzo. Of de weg die ze besloten hebben een nummertje te geven en zeggen dat je er 100 mag. Meerbaans hebben we alleen in de buurt van Auckland en een klein stukje bij Christchurch gezien. Stukken met bochten waar je 35 of 45 mag/kan zijn niet zeldzaam op de ‘snelwegen’. En ze vinden het bij het bouwen van bruggen schijnbaar te kostbaar om twee rijrichtingen aan te leggen. Of het is om het verkeer te vertragen, omdat je vaak nauwelijks kan zien of er iemand is om voorrang aan te geven. Afslagen naar dorpjes bestaan trouwens ook niet: de snelweg loopt gewoon midden door het dorpje heen. Je mag dan even een stukje 50/60/70/80 (nog geen logica in kunnen ontdekken). Wel tijdig remmen (mocht er daarvoor een recht stuk zijn geweest waar je zowaar echt 100 hebt kunnen rijden), want anders ben je het dorp alweer uit. Maar gelukkig hebben we best ruim de tijd, dus rijden we meestal geen al te lange afstanden. Nouja, ‘we’ leggen de afstanden af en Ronald rijdt.

We zijn inmiddels onderweg richting Picton, nadat we gisteren/vanochtend in Nelson waren. Vanochtend gingen we naar een marktje dat wel leuk zou zijn, maar het bleek meer een rommelmarkt. We zitten nu op een plek aan de Queen Charlotte sound: ziet er uit als een meertje, maar is de zee. Maar dan een stuk landinwaarts. Met langs het water groene heuvels. Prima plekje :)