Pinguïns!

We zitten achter de camper, uit de wind. Aan een kabbelend beekje. Met uitzicht op heuvels met bomen en daarachter rotsachtige bergtoppen. We kunnen dit stukje niet online zetten waar we nu zitten, want er is hier geen mobiel bereik of internet. We zijn nu in de buurt van Milford Sounds, een fjord waarin we morgen een stukje gaan varen. Of ik bedoel natuurlijk: een cruise gaan doen. Want zo heet het rondje door Milford Sounds. We waren eigenlijk van plan vandaag te gaan, maar het regende vandaag bijna de hele dag (zoals het hier 200 dagen per jaar doet). Morgen zou het zonnig moeten zijn, dus dat leek ons een betere dag om te gaan varen.

De afgelopen week was ons schema ongeveer als volgt: relaxed ontbijten, de camper klaar maken voor vertrek, stukje rijden, stukje wandelen, nog een stukje rijden, weer een stukje wandelen. Dan hadden we onderhand wel ergens tussendoor bedacht waar we wilden gaan slapen en reden we daar heen. Het was niet elke dag warm genoeg om buiten te eten, maar wij hebben het barbecueseizoen van dit jaar alvast geopend!

We zijn uiteindelijk twee avonden pinguïns gaan kijken. De eerste avond naar een plek waar de ‘yellow eyed pinguïns’ zaten. Daar zagen we toen we aan kwamen lopen twee pinguïns op het strand staan (vanaf best wel een afstandje). Na heel lang wachten zagen we welgeteld één pinguin aan wal komen. En we hebben een zeeleeuw gezien (of zeehond, het was donker en best ver weg). Hoewel dat leuk was, besloten we de volgende dag toch maar te betalen voor een echt goede plek om pinguïns te zien. Ons geduld werd ook hier op de proef gesteld: we hebben van kwart over 9 tot kwart voor 11 op pinguiins staan wachten/naar pinguins gekeken. Het was heel erg mistig in de baai, misschien dat ze daarom aan land komen niet zo zagen zitten. Maar toen de mist wat optrok kwamen er toch zo af en toe een paar pinguïns aan land, in totaal 16 (weinig, aangezien het er normaal 30 tot 80 zijn). Dit waren ‘blauwe pinguïns’, de kleinste pinguïnsoort die er is (ca. 25 cm groot/klein). Ze liepen over het strand voor ons heen en vervolgens langs het kijkplateau waar wij op stonden. Doordat er wat lampen stonden, konden we ze heel goed zien! Door de eerder genoemde mist, in combinatie met die lampen, was er een bepaald soort vogel (een shag, geen idee van de Nederlandse vertaling) die een beetje de weg kwijt raakte. We werden al gewaarschuwd dat als we iets groots en zwarts op ons af zouden zien vliegen, we snel moesten bukken. Nu is bukken niet zo heel nuttig als ze tegen je benen aanvliegen, half door het hek/draad heen, zoals bij Ronald gebeurde. Nu stond ik natuurlijk naast Ronald, en werd ik daar met mijn liefde voor alles wat fladdert (not) natuurlijk heel blij en relaxt van… De verdere aanvliegingen waren gelukkig een stuk rechts van ons, maar er waren wel nog wat verdachte vliegbewegingen die mij deden wegduiken. Maar de pinguïns waren super leuk en schattig.

Verder hebben we mooie wandelingen door verschillende bossen gemaakt, mooie uitzichten over de zee gezien en nu dus mooie uitzichten in de bergen. Kort samengevat is het landschap hier dus heel mooi. Verder omschrijven voelt niet zo nuttig, als we even goede wifi hebben zal ik nog een poging doen met het plaatsen van foto’s. Ronald plaatst trouwens af en toe een paar foto’s op Instagram (www.instagram.com/ronaldwagemakers). Maar voor mensen zonder Instagram, zoals ikzelf, ga ik ook iets op deze site zetten. Waar we helaas geen foto van hebben is van hoe ik heel nat werd toen ik op een grote steen in zee stond. We waren bij de Moeraki Boulders (grote, ronde stenen op het strand). Dus dan doe je wat iedereen daar doet: je klimt op zo’n steen voor een foto. Als je goed timede, kon je met bijna droge voeten bij een steen komen en stond je vervolgens prima droog op die steen. Behalve bij die ene golf, die dus kapotsloeg op de stenen terwijl ik erop stond. Maar gelukkig hadden we ons hele huis mee, dus even omkleden was zo gedaan.

Onze route van de afgelopen week: gestart in Christchurch en geslapen bij ‘Godley beach park’; de volgende dag een heel eind gereden en geslapen in de buurt van Oamaru. Vervolgens verder naar het zuiden en via een slaapplekje bij Dunedin in de buurt door naar de Catlins. Daar zijn we onder andere naar het zuidelijkste puntje van het zuidereiland van Nieuw-Zeeland geweest: maar 4803 km van de Zuidpool verwijderd. En net ietsje verder van de evenaar af (5140 km). De bomen groeien daar scheef door de harde wind die er staat. Die heeft al een tijdje vrij spel gehad op zee. Via ons eerste gratis nachtje slapen in Fortrose, reden we de volgende dag via Bluff naar Tuatapere. Daar hadden we net genoeg wifi-ontvangst om op de telefoon Wie is de mol te kijken, dus we zijn nog steeds helemaal bij ;).  Gisteren bedachten we onderweg dat een wandeling die we in een boekje zagen staan ons wel leuk leek, dus gingen we die middag ineens 12 km lopen. Het was vooral vlak en soms een klein beetje dalen of stijgen, dus heel goed te doen. Er zijn in Nieuw-Zeeland meerder meerdaagse wandelingen (gaan we niet doen) en dit was een stukje van één van die wandelingen.

Inmiddels zijn we naar binnen verdreven door heel veel kleine stekende vliegjes (noemen ze hier sandflies). Maar gelukkig heeft de camper best veel ramen en genieten we nog steeds van het uitzicht.

***

Na twee dagen zonder bereik of wifi hebben we nu weer even wifi in Queenstown. De foto's moeten nog even wachten op betere wifi helaas.